Ustka to nadmorskie kąpielisko na Środkowym Wybrzeżu. Miasto położone u ujścia rzeki Słupi. Otoczone jest lasami, nadmorskimi wydmami i łąkami.
Lecznicze działanie żywicy czarnej sosny, błota o uzdrawiających właściwościach tworzą specyficzny, tworzą jedyny w Polsce mikroklimat. Dzięki leczniczym właściwościom klimatu Ustka ma status uzdrowiska od 1987r. Ustka jest popularnym kurortem nad Morzem Bałtyckim. Chętnie odwiedzana jest z powodów wypoczynkowo – zdrowotnych , oraz rozrywkowych.
Ustka znana jest nie tylko ze swoich uzdrowiskowych walorów, ale również z rybołówstwa i przetwórstwa ryb oraz z dawnej stoczni. Słynie z łososi bałtyckich, z których jeden trafił nawet do jej herbu, z dorszy, wędzonych szprotek, smażonych fląder i marynowanych śledzi.
Osadnictwo w okolicach Ustki zaczęło się w epoce brązu, przypisywane jest ludności kultury łużyckiej. Ustka wzmiankowana po raz pierwszy w 1310. Kolejny raz została wymieniona w dokumencie z 1337 roku, jako należący do Słupska port znajdujący się po obu stronach ujścia rzeki Słupi. W XIV wieku statki morskie docierały z Ustki aż do Słupska. Były przeciągane przez idących brzegiem Słupi ludzi.
Świadectwem niegdyś ożywionego handlu morskiego Ustki są dawne spichlerze zbożowe w porcie. Port, którego mola i pomosty były zbudowane z drewnianych skrzyń wypełnionych kamieniami, istniał w Ustce połowy XIV wieku. Obecny wygląd portu to efekt wielkiej inwestycji w latach 1899-1903. Przed I wojną światową Ustka była największym portem handlowym między Gdańskiem i Szczecinem.
Pierwsza latarnia morska zbudowana została w Ustce w 1871 roku. W 1892 roku powstała istniejąca do dziś budowla z czerwonej cegły z ośmiokątną wieżą. Podczas II Wojny Światowej nie doznała żadnych uszkodzeń.
Nadmorski park spacerowy powstał w 1875 roku. Wówczas posadzono tu pierwsze ozdobne drzewa. Wkrótce potem przy promenadzie powstały ekskluzywne pensjonaty i restauracje. Jednym z miłośników spacerów wzdłuż usteckiej plaży wschodniej był książę Otto von Bismarck. Stolik, przy którym zwykł jadać śniadania, stał na honorowym miejscu w jednej z restauracji na promenadzie aż do 1945 roku.
W latach sześćdziesiątych XVIII w. uruchomiono Ustecką stocznię. W 1794 roku Ustka liczyła około 700 mieszkańców
W 1871 Ustka znalazła się w granicach Niemiec.
W 1911 gmina podjęła pierwsze inwestycje o charakterze turystycznym, wzorując się na łazienkach w Sopocie. W kolejnych latach powstał szereg pensjonatów, willi i restauracji, rozpoczęto też zagospodarowanie plaży. Od końca lat sześćdziesiątych XIX wieku do 1945 roku funkcjonowała w Ustce stacja ratownicza Niemieckiego Towarzystwa dla Ratowania Rozbitków z Morza (DGzRS).
W okresie rządów narodowych socjalistów, w ramach przeprowadzania procesu "ujednolicania" nastąpiło wzmocnienie władzy wykonawczej gminy. 1 kwietnia 1935 roku wójt otrzymał tytuł burmistrza, przedstawicielstwo gminne zastąpiła zaś kilkuosobowa mianowana rada gminy. Przed wybuchem II wojny światowej pod Ustką została wybudowana baza szkoleniowa wojsk niemieckich.
Wybuch wojny we wrześniu 1939 spowodował wstrzymanie rozbudowy portu. Ruch w porcie prawie zamarł, wchodziły tu niekiedy jedynie pomocnicze jednostki Kriegsmarine. Z uwagi na zamknięcie wielu akwenów, ograniczeniu uległy połowy ryb. W tym czasie w Ustce zlokalizowano obozy pracy, w których w połowie 1944 przebywało ok. 230 więźniów narodowości polskiej, radzieckiej, francuskiej i belgijskiej.
Po II Wojnie Światowej pierwszy polski Zarząd Miejski rozpoczął urzędowanie 11 maja 1945. Od czerwca 1945 roku uruchomiono linię kolejową do Słupska. Dotychczasowi mieszkańcy musieli opuścić Ustkę.
